"Abi... Hepsi gitti. 2 milyonun üzerinde, böylece kayboldu."

Telefonun diğer ucundaki, Bay Yang'ın sesi titriyordu. Detayları sormak için acele etmedim, önce onun WeChat kayıtlarını bulmasını sağladım—üç dakika sonra, sessiz kaldı.

Böyle bir sessizliği daha önce duymuştum. Hacker saldırısının şaşkınlığı değil, kendi yaptığı aptallığın ölüm sessizliği.

İş o kadar basitti ki, komik hale gelmişti: Geçen hafta Bay Yang iş seyahatindeydi, karısı hesabındaki coinleri hareket ettirmemesi için endişeliydi, bu yüzden hatırlatma cümlelerini on resim halinde ekran görüntüsü alıp WeChat'ten göndermişti. Ayrıca bir eğitim videosu da kaydetmişti: "Buraya tıkla, yapıştır, sonra onayla." Dedi ki, sonuçta aileden biri sonuçta.

Peki ya? Karısı onun dediği gibi yaptıktan sonra, iki saat içinde varlıklar parça parça boşaltılmıştı. Uzaktan giriş yapıp kontrol ettiğinde, bakiye 0.00 gösteriyordu.

İhbar mı edecekti? Raporlarda yazıyordu: "Aile bireyi isteyerek işlem yaptı, soruşturma açılamaz."

Ama gerçekleri söylemek gerekirse—bu 200 bin doları gerçekten öldüren şey, hackerların ustalığı değil, Bay Yang’ın kendi tuzaklarını kurmasıydı:

**Birinci tuzak: Kullandığı telefon tam bir "açıklar müzesi"**
Üç yıl önceki Android telefon, 2021 yılında güncellenmeyi bırakmıştı, güvenlik yamaları yoktu. Bağlı WiFi ise mahalle ortak ağı, şifresi mahalle adıydu, herkes bağlanabilirdi. Dahası, tarayıcıda geçen yıl kazandığı airdrop için yüklediği sahte eklentiler duruyordu, clipboard izni ise tamamen açıktı—bu, banka kartı şifresini ATM’ye yapıştırmak gibi bir şeydi.

**İkinci tuzak: Bilgi saklama, "açıkta infaz" anlamına gelir**
Hatırlatma cümlelerinin orijinal görselleri, hepsi WeChat sohbet kayıtlarında ve telefon galerisinde duruyordu. Galeride ayrıca bulut senkronizasyonu açıktı.