Üç yıldır birlikte olduğum sevgilimle ayrıldım, taşınmayı planlıyorum. Ondan ayrıldığımı söyledikten beri sürekli ağlıyorum. Bazen ilişkide daha çok erkek arkadaş rolünü üstlendiğimi düşünüyorum.

Bu yaşta para kazanmanın ve ileriye gitmenin ana hedef olduğunu hep düşündüm, ama o farklı düşünüyor. Onun hislerini umursamadığımı düşünüyor. Bazen bu konulardan dolayı kavga ettik, tartıştık ve suskun kaldık.

Sonra yoruldum, onun hislerine yeterince dikkat edemeyeceğimi düşündüm ve ayrılmayı önerdim, ama o kabul etmedi. Böylece bir yıl daha geçti, o da kötü hissediyor, ben de ama o her zaman bu ilişkiyi bu kadar uzun süre sürdürdüğümüzü, uyum sağlamanın işe yarayacağını söylüyor. Ama ben bunun işe yaramadığını düşünüyorum, ben ileriye doğru ilerlerken o yerinde sayıyor hatta geri adım atıyor, aşağılık hissim de giderek artıyor. İnsanların aşağılık hissi, sadece teselli ile çözülemez; bazen ona önerilerde bulundum ama o hâlâ kendi konfor alanında derinleşmek istiyor. Bilmiyorum, belki insanlar her zaman yeniden ayağa kalkabileceklerini düşünüyorlar ama çevreyi hiç düşünmüyorlar.

Eski ayrılıklar küçük tartışmalar olarak adlandırılabilirdi, her seferinde yumuşayıp geri dönüyordum ama bu tür şeyler yüzünden hep tartışıyorduk. Ama artık yaşımız da büyüdü, ben de evlenmek istemiyorum, bu yüzden onu da oyalamak istemiyorum. Benim için ilişkiler öncelikli değil.

Yeni bir ortamda baştan başlamak