Bir ders kitabı seviyesinde bir kaza anına tanıklık ettim.

Bir zamanlar başarılı olan büyük bir yatırımcı, başlangıçta yaptığı işlemlerle adeta bir ustaydı - ardı ardına zaferler kazanarak, hesabındaki kazanç bir ara 30 milyon seviyesine ulaştı. Ancak en ölümcül alışkanlık detaylarda gizliydi: Asla zarar durdurma seviyesi belirlememek.

Kısa bir süre içinde, 30 günde senaryo beklenmedik bir şekilde tersine döndü. Bir dalgalanmayı kaldıramadılar ve doğrudan zirveden dibe düştüler, sadece tüm kazançları kaybetmekle kalmadılar, aynı zamanda 4000 milyon zarar ederek sahneden çekildiler. Sözde "mükemmel kazanma oranı" son olarak yalnızca risk birikiminin bir göz boyama olduğunu kanıtladı.

Bu durum, o eski sözün bir kez daha doğruluğunu kanıtladı: Piyasada uzun süre hayatta kalanlar, en fazla kazananlar değil, kendilerine bir çıkış yolu bırakmayı başaranlardır. Sözleşmelerle ilgili bu işte, yüz kez kazanmak bir kez kaybetmeye eşit değildir - risk kontrol sistemi olmadan, er ya da geç bedelini ödeyeceksiniz.

Açgözlülüğün aklı karartmasına izin verme, zararı durdurma çizgisi bir süs değil, hayatta kalma simgesidir.