Şifreleme dünyasında tuhaf bir fenomen var: İnsanlar kimin daha iyi yaptığını değil, kimin daha çok şey doldurduğunu karşılaştırıyor. Cross chain köprüleri, NFT pazarı, DAO yönetimi, Layer3 iç içe geçişleri... Kullanıcılar tarafından satılmaktan korkarak menüde bir yemek eksik olmasından endişe ediyorlar.

Plasma tam bir hain oldu.

Yaptığı şey insanlığa karşı — aktif işlevleri kesmek. NFT? Yok. Süper düğüm? Yok. Zincir üzerindeki oylama yönetimi? Akıllarından bile geçmesin. Yatırımcıların gözlerini parlatan o "yenilikçi modüller" hiçbirini bırakmıyor. Ama ilginç bir şekilde, ne kadar çok keserse o kadar uyanık kalıyor ve odaklanma en ölümcül silah haline geliyor.

Burada önemli bir gerçek saklı: Sorun çözmek, Lego tuğlalarıyla oynamakla değil, doğru birkaç tuğlayı seçip duvarı kapatmakla ilgilidir. Sınırlı kaynaklar altında, bir şeyi mükemmel bir şekilde yapmak hayatta kalmanın sert para birimidir. Geliştiriciler bu ortamda aniden şunu fark ederler - aslında basitlik gerçek bir şiddet estetiğidir.

Kendinize sorun: Daha fazla işlev gerçekten daha iyi anlamına mı geliyor?

Ödeme senaryolarına bir örnek verelim. Plasma o zamanlar sert bir şekilde şöyle dedi: "EVM yapmıyorum, ayrıca her alanda uzman olmuyorum." Turing tamamlanabilir akıllı sözleşmeler? Üzgünüm, hizmet vermiyorum. Her türlü gösterişli Dapp yetenekleri? Kapıdan bile geçemez. Sadece en katı olanları bıraktı - transfer, ödeme, para çekme, cross-chain köprüleri. İşte bu kadar.

Bazıları onu tutucu buluyor ve yaratıcılık özgürlüğünü kısıtladığını söylüyor. Ama tersinden düşünelim: her yeni özellik, bir güvenlik açığı penceresi daha açar ve performans yükü riskini arttırır. Eğer bu "yenilikler" zinciri çökertecek olursa, o zaman şimdi olduğundan on kat daha fazla feryat eden olur.

Araç zincirine bir daha bakalım. Diğerleri kitap yazacak düzeyde teknik belgeler hazırlarken, Plasma sana birkaç satır kod verip hemen çalıştırmanı sağlıyor. Tek tıkla ortam kurma, aptal dostu API çağrıları, o eziyet verici RPC yapılandırmalarını anlamana bile gerek kalmıyor...